De trail naar Machu Picchu

Gisterochtend de trein genomen van Ollantaytambo naar kilometerpunt 104. We moesten vroeg op omdat we om half 7 op het station moesten zijn. Onze reis naar de Machu Picchu gaat beginnen. De trein rijdt geleidelijk aan de vallei in die steeds smaller wordt. Aan twee kanten rijzen hoge bergen op en in een bocht heb je prachtige vergezichten. Er is een coupé zonder ramen waardoor je mooie foto’s kan maken en filmen. Opletten op je telefoon dus. Langs de rails ontwaart Martien een nog oplichtende telefoon. Jammer dus voor degene die hem uit z’n handen heeft laten vallen. Na ca 25 kilometer, bij 104 stopt de trein en stappen een handvol sportievelingen uit die de Inca trail van 11 km gaan lopen. Het begint met de hangbrug waar Yvonne tegenop zag maar wat een redelijk stevige brug blijkt te zijn. De eerste 4 uur voelt als tegen een steile trap oplopen. Van 2100 meter stijgen we naar 2700 meter. De inspanning is enorm. Zowel Yvonne als ik hebben het moeilijk. We zijn met een groep van 8, 3 Nederlandse koppels van onze leeftijd en een jonger Engels koppel. Een leuke groep die elkaar motiveert als iemand het even moeilijk heeft. Onze gids Rudy last regelmatig adempauzes in en vertelt vol trots over de schoonheid van flora en fauna in zijn land. En terecht! Het is allemaal even mooi. Na ongeveer 4,5 uur bergop bereiken we het lunchmoment. Uitgeput doen we ons tegoed aan broodjes, repen en fruit. Nu is het nog 2,5 uur op en neer waarna we nog een half uurtje moeten klimmen naar de Sungate. Je komt dan over de kam en hebt een adembenemend uitzicht op de Inca nederzetting beneden, gebouwd op de flanken van de Machu Picchu. Het is absoluut de moeite waard. Martien kan bijna niet meer lopen omdat zijn oude knieblessure opspeelt. Yvonne is doodmoe en hapt naar adem. Maar samen hebben we het gedaan en genieten huilend van het uitzicht. “We done it”!!

Na een tijdje genoten te hebben van het uitzicht hebben we de afdaling naar de nederzetting gemaakt. Zo mooi hoe intact deze nog is. De Spanjaarden zijn in 1532 nooit verder gekomen dan Cusco waardoor deze nederzetting nog behoorlijk intact is gebleven. Pas in 1911 heeft een expeditie deze overwoekerde Inca nederzetting gevonden.

Voor vandaag is het genoeg en gaan we naar beneden richting uitgang waar bussen ons naar Aquas Calientes brengen. Een zeer steile afdaling over een kiezelweg. Omdat Machu Picchu op de werelderfgoedlijst staat mag er niets gedaan worden aan de natuurlijke omgeving. Dus geen lekker lopende asfaltweg. Onvoorstelbaar dat hier geen ongelukken gebeuren.

Tijdens het lange wachten op de bus ging één van onze groepsleden onderuit. De inspanning in combinatie met te weinig eten zorgde ervoor dat hij out ging. Een vervelend moment, maar het zorgde er ook voor dat we eerder met de bus naar beneden mochten.

We slapen in het Machu Picchu hostel in Aquas Calientes, nadat we nog gezellig met de hele groep inclusief gids gegeten hebben.

De volgende ochtend om 3.30 uur gaat de wekker want we gaan terug naar boven om de zonsopgang te bewonderen. De eerste bus gaat om 5.30 uur, maar we willen wel een van de eerste zijn die boven komen. Niet voor niks want als wij om 4.15 aansluiten staat er al een behoorlijke rij. We hebben uiteindelijk de 5e bus. Er zijn dus al zo’n 200 mensen ons voor gegaan.

Eenmaal boven hangt er een mist rond de nederzetting. Mysterieus en een unieke beleving dit mee te mogen maken. Het is een afwisseling van licht en mist wat fantastische foto’s oplevert. Het is wederom onbeschrijfelijk mooi. Onze gids neemt ons mee op een toer door de nederzetting. Ongelooflijk zoals deze cultuur leefde en hun bouwwerken maakten. De ontwikkeling van deze cultuur was echt heel ver en wij denken dat we veel van hun gedachtengoed nog steeds toepassen in onze bouwkundige ontwerpen. De wijze waarop zij stenen stapelden, verspringend en in een trapezium vorm, geeft aan dat zij echt nadachten over stevigheid. Ook het splijten van rotsblokken deden ze op een bijzonder ingenieuze wijze. Droge steen in door hen gemaakte spleten stoppen, deze nat maken en door bevriezing en als gevolg uitzetting splijten de rotsblokken. Hun terrassen ten behoeve van landbouw versprongen iedere keer een paar meter. Het temperatuurverschil tussen het hoogste en laagste terras bedroeg maar liefst 15 graden. Hierdoor konden ze vele verschillende soorten gewassen verbouwen. Hun terrassen waren een soort van “agro laboratorium” Knap of niet? Zeg het maar!

Aan het eind van de toer ging onze jonge Engelsman uit de groep, Joel plotseling op zijn knieën voor Hannah, en vroeg haar ten huwelijk aan de voet van de Machu Picchu. Geweldig om mee te maken, romantiek bestaat nog! Hij schonk haar de ring van zijn grootmoeder die al 2 weken in zijn zak zat. Natuurlijk emotie bij de hele groep en een fantastisch moment om ons bezoek aan Machu Picchu af te sluiten.

Weer met de hobbelbus naar beneden en wachten op de trein die ons uit de vallei zal brengen. Dan met de bus naar Cusco waar we waarschijnlijk heel snel ons bed in zullen duiken.

Morgenochtend per vliegtuig naar Puerto Maldonado vanwaar we een 4 daagse jungle trekking gaan doen.

Ons laatste deel van onze adembenemende reis door Peru.